Κάνεις ένα μπάνιο και φεύγεις.
Παίρνεις το λεωφορείο -το οποίο είναι τίγκα στον κόσμο- για να πας στα κεπ.
Έχουν κλείσει την Κάνιγγος.
Δεν πτοείσαι όμως γιατί τα κεπ είναι κοντά.
Πας στα κεπ και τους έχουν απολύσει όλους και δουλεύουν μόνο τρία άτομα και κάνεις τρία χρόνια να τελειώσεις τρεις επικυρώσεις.
Δεν πτοείσαι όμως γιατί έχει περάσει μόνο μία ώρα από την αρχή και το εισιτήριο σε καλύπτει για άλλη μισή ώρα.
Πας πάνω στην Ακαδημίας, αφού έχεις ήδη ψάξει στο ίντερνετ ότι τα σωστά λεωφορεία είναι δύο και θα κατέβεις σε συγκεκριμένη στάση.
Περνάει το ένα από τα δύο -το οποίο είναι τίγκα στον κόσμο- και το παίρνεις και κατεβαίνεις στη σωστή στάση.
Έλα όμως που ανακαλύπτεις ότι αυτή τελικά δεν είναι αυτή που θα έπρεπε να είναι, αν και φαινομενικά και βάσει λογικής θα έπρεπε να είναι.
Απλώς του άλλου λεωφορείου η στάση είναι πιο κοντά.
Δεν πτοείσαι όμως γιατί έχεις συνηθίσει το περπάτημα και αποφασίζεις να διασχίσεις όλα τα βουνά και τα λαγκάδια.
Δεν καταλαβαίνεις όμως πού είσαι ακριβώς και παίρνεις μια τηλεφωνική επιβεβαίωση από το αδελφάκι σου.
Και βρίσκεις τελικά το μέρος
το οποίο όμως δεν είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι, αν και φαινομενικά και βάσει λογικής θα έπρεπε να είναι.
Και κοιτάς σα χαμένη
και ξαναπαίρνεις τηλέφωνο το αδελφάκι
και τσουπ!
να τος.
ο όμορφος οδηγός λεωφορείου σου την πέφτει.
και σου λέει ένα σωρό αρλούμπες για να περάσει το δεκάλεπτο μέχρι να ξεκινήσει από την αφετηρία.
Εσύ τις ακούς και χαζογελάς αλλά κατά βάθος δεν πιάνουν αυτά σε τα μας
και σε ξεκινάει το λοιπόν ο οδηγός και σε παίρνει και σένα και σε πάει στην επόμενη στάση που είναι (επιτέλους) η σωστή
και πριν σε αφήσει
σου ζητάει το τηλέφωνό σου για να πάτε για ένα καφεδάκι
και εσύ αρνείσαι, και ευχαριστείς με πολύ ευγενικό τρόπο για την πρόθεσή του να σε βοηθήσει να βρεις το μέρος που έψαχνες.
και η ζωή κυλάει
και κάνεις τη δουλειά σου
και παίρνεις το έτερο λεωφορείο -το οποίο είναι τίγκα στον κόσμο- και επιστρέφεις μετά από μιάμιση ώρα σπίτι σου.
