Κάποτε υπήρξε κάτι που το ήθελα πολύ. Το πάλεψα από δω, το πάλεψα από κει και το κατάφερα. Λίγο αργά μεν, αλλά το κατάφερα. Στην πορεία, βέβαια, αποδείχθηκε ότι ίσως και να μην ήταν και πολύ σωστό τελικά αυτό που ήθελα.
Το αγαπούσα όμως αυτό που ήθελα. Και καθόλου δε με στεναχωρεί που το έχω. Μόνο που δεν ξέρω τι να το κάνω. Κι ίσως αν δεν το είχα, να ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα.
Θα ήταν όμως;
Τώρα υπάρχει κάτι άλλο που το θέλω πολύ. Μήπως όμως στην πορεία αποδειχθεί και αυτό λάθος;
Τι είναι λάθος τελικά;
Ποιος το προσδιορίζει;
Πόσες φορές θα φάμε όλοι τα μούτρα μας μέχρι να μας φάει το μαύρο σκοτάδι;
Το πιο όμορφο πράγμα που διάβασα σήμερα ήταν:
♦♦♦♦ Αντί να στενοχωριέσαι για το σκοτάδι, άναψε ένα φως. ♦♦♦♦
Μήπως τα πράγματα είναι τόσο απλά και εμείς τα βλέπουμε σύνθετα;
...
Τέλος κρίσης σκέψεως.
Ώρα για ύπνο γιατί έχουμε βαρύ πρόγραμμα αύριο.
24.1.12
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 λουλουδάκια:
κοίτα, πολλές φορές μέχρι να αποκτήσεις κάτι έχει περάσει χρόνος και πλέον όταν το αποκτήσεις δεν το χρειάζεσαι. Όμως με αυτή την λογική δεν θα κάναμε τίποτα. Οπότε ακολούθησε τα όνειρά σου και όπου σε βγάλουν.
Κάπως έτσι το έχω σκεφτεί και γω.
http://www.youtube.com/watch?v=eba0w4daAEg
Αξίζει, φίλε, να υπάρχεις για ένα όνειρο
κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει.
Πολύ καλό...! Χρήστος.
Είμαστε όλοι χωρίς εξαίρεση υποχρεωμένοι να ζούμε λίγο πολύ σε αντίθεση με τις ιδέες μας είμαστε όμως αυτο που ειμαστε ακριβώς στο μέτρο που βασανιζόμαστε από αυτή την αντίθεση και προσπαθούμε όσο είναι δυνατόν να τη μικρύνουμε. Τη μέρα που δεν θα προσαρμοζόμασταν στο περιβάλλον, δε θα είχαμε πια τη λαχτάρα να το μετασχηματίσουμε και θα γινόμασταν και εμείς αυτο που δεν θελουμε να ειμαστε
Δημοσίευση σχολίου