Σε βλέπω.

Να τελικά που το να μην έχεις έμπνευση, αποτελεί από μόνο του έμπνευση. Ας γράψω λοιπόν και εγώ τις απύθμενες βλακείες μου τώρα που έχει τελειώσει η μέρα (και έχει αρχίσει η καινούρια) και το μυαλό μου έχει αδειάσει λόγω νύστας.

Έχει φάση να νυστάζεις.

Να νυστάζεις όμως μετά από πολλή κούραση και πίεση του νου.

Να μη θες να σκέφτεσαι άλλο, ρε παιδί μου. Να εκλιπαρείς για όχι άλλο κάρβουνο.

Και εκεί που πας να γίνεις εσύ κάρβουνο, τσουπ! κλείνουν οι διακόπτες και χαλαρώνεις.

Συννεφάκια λευκά κινούνται ανέμελα σε μαύρο ουρανό. Πίσω τους ξεπροβάλλουν αστεράκια.

Μικρές πυγολαμπιδούλες τριγυρίζουν χαρωπά. 

Η νυχτεριδούλα με τον νυχτεριδάκο πετούν αγκαλίτσα πάνω από την πισίνα εκείνου του πανέμορφου ξενοδοχείου στο Πήλιο, κατεβαίνουν στιγμιαία, τσουπ! βρέχουν την κοιλίτσα τους και ξαναπετούν ψηλότερα.

Είναι μεσάνυχτα (περασμένα)... ♪    όλη η φύσις ησυχάζει... ♫

Βήματα ακούω.

Πάνω σε ξεραμένα φυλλαράκια που κάνουν κρατς κρατς.

Ποιος να είναι άραγε;

Το βρήκα! είναι τα δικά μου βήματα.

Και αυτό είναι το σημείο όπου έριξα μια ματιά στα παραπάνω και πήρα την απόφαση να πάω για ύπνο πριν αρχίσουν να πέφτουν ντομάτες.