Τα κορμιά και τα μαχαίρια

Κάτι που ανοίγει ο καιρός, κάτι που μου περνάει το κρύωμα, μια νότα αισιοδοξίας πλανάται στον αέρα, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις των ειδικών.

Κι όμως.

Απολύομαι από τη δουλειά.

Δεν υπάρχει προοπτική άμεσα να βρω κάτι άλλο.

Δεν έχω αποθέματα λίπους πάνω μου ώστε να ζήσω χωρίς τροφή για αρκετό ακόμη χρονικό διάστημα.

Κρίση. Με πιάνει κρίση.

Κι όμως.

Τι ωραία που μυρίζουν τα ανθάκια της νεραντζιάς στο δρόμο.

Τι ωραίο που είναι το τζην μου το μπουφανάκι το σκούρο που ήταν πανάκριβο αλλά εγώ το πήρα πριν από 7 χρόνια στις εκπτώσεις από 90 ευρώ 30 και έχει βγει τέλειο λέμε.

Τι ωραία που υπάρχει λεωφορείο εδώ απέξω που σε πάει κατευθείαν στο Μοναστηράκι.

Κι όμως.

Να ξεκινήσω επιτέλους μαθήματα για μηχανάκι ή θα τελειώσει νωρίτερα το αποθεματικό;

Να βρω κανέναν να τον εκμεταλλευτώ ώστε να γίνω μάνα (μιας και πλησιάζει η κρίσιμη ηλικία) και μετά να τον πετάξω σαν στυμμένη λεμονόκουπα;

Ρε σε λίγο δεν θα έχουμε να φάμε σε λέωωωωωωωωωωωωωωωω. Σύνελθε.

Κρίση. Με πιάνει κρίση.

Κι όμως.

Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι:

Τι ωραίος που είναι ο καλοκαιρινός ο ήλιος.

Τέλος.