Και μετά το καθισιό, τι;

Πόσο, μα πόσο βαριέμαι να γράφω στο blog. Κι όμως, δεν θα έπρεπε να βαριέμαι γιατί είναι όμορφο να καταθέτεις στο (ηλεκτρονικό) χαρτί τα εσώψυχά σου.

Σήμερα, λοιπόν, ήταν μία πάρα πολύ χαρούμενη μέρα.

Ξύπνησα νωρίς όπως όλο αυτό το τετραήμερο και πήγα με χαρά και κέφι στη δουλειά μου.

Έφαγα και ένα τοστ πριν την έναρξη της βάρδιας και ήρθα στα ίσα μου.

Όταν μία μέρα ξεκινάει όμορφα, όμορφα συνεχίζεται.

Έτσι κι έγινε.

Ήμασταν τόσα παιδάκια με τόση χαρά και τόσο κέφι σε αυτή τη γεμάτη φως και ενέργεια αίθουσα του ΟΤΕ και είχε πολύ γέλιο η κατάσταση.

Τώρα είμαι σπίτι και είμαι κοτόπουλο.

Αρνούμαι όμως να κοιμηθώ γιατί βαριέμαι να περπατήσω μισό ολόκληρο μέτρο για να φτάσω μέχρι το κρεβάτι.

Συνεπώς θα κάτσω εδώ στο πισί και θα δω λοβ μπάιτς.

Ο πολιτισμός έχει εξαφανιστεί πλέον από το λεξιλόγιο αλλά και από τον τρόπο ζωής μου.

Παράξενο.

Καιρός να δραστηριοποιούμαστε σιγά σιγά.

Αλλά με τι;

Ιδού η απορία.